एक बालिकाको कथा: ‘आश्रमले दिएको नयाँ जीवन’

Hardware adds
दुर्गाथलि गाउँपालिका, चौधरीको मदन भण्डारी बाल आश्रमको कथा केवल आँसु र पीडामा सीमित छैन; यो कथा माया, त्याग, र हृदयस्पर्शी सङ्घर्षको हो ।  ती १९ बालबालिकाको आँखामा देखिने सपनाले मात्र होइन, उनीहरूले भोगेका कठिनाइले पनि हरेकलाई गहिरोसँग छुन्छ । यो कथा केवल शब्दमा सीमित छैन- यो एउटा जीवन्त भावना हो, जसले समाजलाई सोच्न बाध्य पार्छ ।

 

एक बालिकाको कथा: ‘आश्रमले दिएको नयाँ जीवन’
१० वर्षकी विनीता आफ्नो आमाबाबुलाई सानो उमेरमै गुमाउँछिन्। उनी सम्झिन्छिन्—सुनसान रातमा भुईँमा सुत्दै, रुँदै र तातो अन्नको स्वाद बिर्सँदै। एक दिन जब उनलाई बाल आश्रमले आफ्नो संरक्षणमा लियो, उनको जीवनमा पहिलो पटक कसैको न्यानो स्पर्श महसुस भयो । विनीता भन्छिन्, “मलाई लाग्थ्यो, म एक्लै छु। तर यहाँ आएपछि मैले साँचो परिवार पाएको महसुस गरेँ।” आज, विनिता कक्षा पाँचमा उत्कृष्ट विद्यार्थी हुन् । उनको सपना डाक्टर बन्ने छ, किनभने उनले आफूजस्तै पीडितलाई बचाउन चाहन्छिन् ।

 

सिद्ध रावल: एउटा नायकको गुमनाम सङ्घर्ष
सिद्ध रावल बिहान सूर्योदयसँगै उठ्छन्। बालबालिकाको लागि बिहानको खाजा तयार गर्ने, उनीहरूलाई स्कुल पठाउने र उनीहरूको हरेक समस्यामा सामेल हुने उनका दैनिकी हुन् । उनका लागि यी बालबालिका मात्र संरक्षक होइनन्, उनीहरू उनका आफ्नै हुन् । उनकी धर्मपत्नी महेश्वरी रावलको पनि दिनचर्या यसै गरी बालबालिकाको हेरचाह, पालनपोषणमै बित्छ ।

 

एक पटक सिद्ध रावल रातभर जाग्राम बसे । कारण थियो, १४ वर्षीय बालक स्कुलमा खेल्दा लडेर  खुट्टा भाँच्चिएको । अस्पताल टाढा थियो, तर उनले बालकलाई बोकेर रातभर हिँडे । अस्पताल पुगेपछि उपचार भयो । त्यो दिन बालकले फेरि मुस्कान फिर्ता पायो । सिद्ध सम्झन्छन्, “मैले थाहा पाएँ, यी बालबालिकाको मुस्कानका लागि म जस्तोसुकै कठिनाइ पनि सहन तयार छु।”

 

आश्रमको एक विशेष दिन: बालबालिकाको हाँसो
प्रत्येक वर्ष बाल आश्रममा एउटा विशेष दिन मनाइन्छ—‘पुनर्जन्म दिवस।’ त्यो दिन हरेक बालबालिकाको मन पर्ने खाना बनाइन्छ, उनीहरू आफ्ना नयाँ परिवारसँग रमाउँछन्। हरेक बालबालिका सानो उपहार पाउँछ। ६ वर्षका विक्रमले एउटा सानो खेलौना कार पाए। उनले खुसी हुँदै भने, “यो कारसँग म कल्पनाको यात्रा गर्छु। म ठुलो भएपछि यस्तै कार चलाउँछु र सबैलाई खुसी बनाउँछु।”

 

चुनौतीहरू र आश्रमको सपना
यो घर न्यानो भए पनि त्यहाँ हरेक दिन नयाँ चुनौतीहरू उब्जिन्छन् । आर्थिक अभावका कारण कहिलेकाहीँ बालबालिकाका लागि पर्याप्त पोषणको व्यवस्था गर्न कठिन हुन्छ। सिद्ध रावल भन्छन्, “मलाई कहिलेकाहीँ लाग्छ, म असफल हुनेछु। तर, यी आँखामा म आशा देख्छु, जसले मलाई थकित हुन दिँदैन।” अघिल्लो वर्ष दुर्गाथली गाउँपालिकाले २ लाख रुपैयाँ सहयोग गरेको थियो ।  सामाजिक विकास कार्यालयले  पनि आर्थिक सहयोग  गरेको छ ।
उनको सपना छ-आश्रमलाई आत्मनिर्भर बनाउने । उनी स्थानीय स्तरमा खेती गर्न चाहन्छन्, जसबाट बालबालिकाको पोषण र शिक्षाको खर्च टार्न सकियोस् । तर, यसका लागि थप सहयोग आवश्यक छ। “यी बालबालिकाका सपना सजाउन हाम्रो समाजले जिम्मेवारी लिनुपर्छ,” सिद्ध जोड दिएर भन्छन् ।

 

बालबालिकाको सङ्घर्ष र परिवर्तनको कथा 
बाल आश्रमका हरेक बालबालिकाको कथा फरक छ । केहीले विपत्तिमा परिवार गुमाए, केहीलाई आर्थिक अभावका कारण घरपरिवारले छाडे। बाल आश्रममा आएपछि उनीहरूको जीवन कसरी परिवर्तन भइरहेको छ?
कोहीले आफ्नो पढाइमा उत्कृष्ट प्रदर्शन गरेका छन् ।

 

कोहीले भविष्यमा डाक्टर, इन्जिनियर, शिक्षक बन्ने सपना देखेका छन् ।
केही बालबालिकाले आफ्नो पीडालाई शक्तिमा बदल्दै आश्रमकै प्रेरणाले समाजसेवामा लाग्ने सोच बनाएका छन् ।

 

समाजलाई सन्देश: हामी सबै अभिभावक हौँ
यो कथा केवल सिद्ध र बाल आश्रमका बालबालिकाको मात्र होइन । यो कथा हाम्रै जिम्मेवारी र कर्तव्यको पनि हो । बाल आश्रमले अनाथहरूलाई परिवार दिएको छ । के हामीले पनि उनीहरूको जीवनमा सानो योगदान दिन सक्दैनौँ?
विनीता, विक्रम, र सिद्धजस्ता पात्रहरूले हामीलाई भन्छन्, हामी सबैमा उनीहरूको भविष्य उज्यालो बनाउने शक्ति छ।
यो कथा सुनाउँदा शब्द मात्र होइन, भावनाको सागरले तपाईँलाई छुन्छ । यी बालबालिकाको आँखामा चमक देख्दा, तपाईँ महसुस गर्नुहुन्छ-उनीहरूको खुसी हाम्रै सामूहिक प्रयासमा छ। यो केवल आश्रम होइन; यो सपना, माया, र समाजको आत्मीयताको प्रतीक हो ।
Loading...